Geef hem geen vis...
Ik ga zo naar de supermarkt. Lekkere broodjes kopen. En lekkere theetjes en vlees en kaas en groenten en veel kiwi's, vooral kiwi's. Maar ook sinaasappels en bananen en witte druiven als ze die hebben. En dan kom ik het hele weekend niet buiten, blijf ik achter mijn rode gordijnen, tussen mijn gele muren in mijn eigen wereldje mijn eigen ding doen.
Voor mij bestaat dit weekend de wereld uit mijn kamer, mijn eten en mijn tentamen van maandag. De mist is opgetrokken dus dat zit goed, nu alleen nog maar lezen lezen lezen tot ik erbij neerval, want we weten allemaal dat ontwikkelingssamenwerking meer omvat dan voedsel alleen. Ik leer dit weekend over de didactiek van het vissen.

Ziek
De mist in mijn hoofd komt er nu langs mijn rechteroog en -neusgat uit. Als het even stil blijft op Kazarca, dan weten jullie alvast waar het aan ligt: ik ben gevloerd door de mist.

Beneveld
Wanneer je merkt dat er mist in je hoofd hangt? Op het moment dat je een zwarte man met rode capuchon ziet staan en het eerste wat je denkt is: 'Zwarte Piet!'

Test
Eens kijken hoe snel de politie aan mijn deur staat.
"Garnalenhersens!!!"

Flarden
Soms vang je flarden van gesprekken op die niet voor jouw oren bedoeld zijn maar er toch in terechtkomen. De gesprekspartners bewegen of jij beweegt en hoe het ook zij, het punt is dat je een deel van een geheel opvangt en dat dat deel soms zo apart is dat je wel heel benieuwd wordt naar het geheel.
U raadt het al: een flard is zonet in mijn oor geland.
Een jongetje van zeven, of misschien acht of negen jaar maar zeker niet ouder, zei tegen een vriendje: '...Ik had al drie bier op...'
Ik had al drie bier op? Zeven-acht-negen jaar! En drie bier op? Ik draaide mijn hoofd om nog eens goed te kijken, en nee het was geen volwassen man met dwerggroei en een piepstem, het was echt een jongetje. Mijn verbazing was groot, maar niet groter dan het acute sterke verlangen om met mijn voeten omhoog op de bank te gaan liggen. Ik had gisteren namelijk meer dan drie bier op. En gezien mijn leeftijd, lichaamslengte en stemhoogte wordt dat perfect getolereerd door de maatschappij, maar mijn hoofd denkt daar anders over.

Belangrijk
Heb weer een spannende eerste keer achter de rug: de eerste keer dat een mannetje -in pak en met nette snit- na afloop van een vergadering -in zachte rode stoelen met fluwelerige kussens maar wel met plastic koffiebekertjes, we houden het in evenwicht- vroeg of iemand nog iets had voor de scrumbler.
"Pardon, de scrumbler?"
"Dat is de versnipperaar, om al die geheime documenten die je in je handen hebt door te halen."
"Ach zo..."
"Ja want die documenten zijn vertrouwelijk, alsook alles wat hier zonet besproken is. Je mag het aan niemand zeggen."
Oeps. Moeilijk. Ik ga maar eens op zoek naar een wordscrumbler, die gevaarlijke en vertrouwelijke woorden in snippers verandert op het moment dat ze op het puntje van mijn tong liggen.
Zie mij, een lichaam met daarop een hoofd met daarin vertrouwelijke en geheime informatie.
Wat voel ik me toch weer belangrijk, vandaag.

Of birds and pigs
Er is er één jarig hoera hoera!
En dat is een mooie reden om weer eens naar het zuiden af te zakken. Kazarca spreidt haar vleugels en knuffelt dra het feestvarken.

Rebel
Zantinge had het laatst over incestueus loggen. Dat dat bij hem wel eens gebeurt. Nou dan moet hij Kazarca er maar eens op nalezen. Incest aan de lopende band. Hier en hier en hier en hier en hier en hier en hier en natuurlijk ook hier. En dat alles is nog maar een fractie van de incestueuze taferelen die zich in de wereld van Kazarca afspelen.
Dat Zantinge het erover heeft, wil volgens mij zeggen dat hij zich schuldig voelt. Dat het niet hoort om naar jezelf te linken. Dat je bescheiden door weblogland moet wandelen en dat ijdelheid er niet zomaar geaccepteerd wordt. Tenzij je vandenb heet waarschijnlijk. Maar ik heet geen vandenb, link naar mezelf en ben behoorlijk ijdel. En vind het wel leuk om tegen de schenen van de gevestigde weblogorde te schoppen. Ik doe het lekker anders.

Rozerood
Ik hoorde dat het aan mij lag, die naar roze neigende rode kleur. Maak je dus maar geen zorgen over de kwaliteit en de seksuele geaardheid van je beeldscherm. Er wordt aan gewerkt.

One down...
Charis kapt ermee, hoorde ik van Merel.
Misschien had ze last van collega's die haar van plagiaat beschuldigden.
Ken je het gevoel van chips eten die eigenlijk niet lekker is maar waar je toch niet af kan blijven?
Zoiets had ik ook met haar foto's.
Jammer. Ze was zo lekker monotoon.

Furie
Ik weet niet hoe het met jouw beeldscherm zit, maar ik frequenteer verschillende computers en Kazarca ziet er steeds anders uit. De ene keer is ze flauw rood, de andere keer donkerroze en dan weer rode-wijn-bij-kaarslicht-kleur. Ik wil even wat duidelijk maken.
Het hoort rood. Donker, warm en passioneel rood. Ik ben namelijk geen roze tutje, eerder een bloedrode furie. Passioneel, actief, vastberaden en vaak verliefd. Risicoloos maar toch alles behalve roze.

Multiculti in de praktijk
Wat verwacht je als je een avondje gaat ramadannen bij een Marokkaanse familie? Dadels en soep en zoetigheid en meer van dat lekkers. En wat krijg je? Kip met friet en sla.
Met een honingkoekje toe. Gelukkig maar.

De schijtluis in Kazarca
Volgens mij zegt de manier van spelletjes doen veel over je persoonlijkheid. Bij gezelschapsspelen als ‘monopolie’ en ‘risk’ en de ‘kolonisten van Katan’ kan je, mits enige mate van oplettendheid, een aantal fundamentele soorten mensen onderscheiden: de waaghalzen, de beredeneerden en de schijters. Dat heb je ook bij karten, merkte ik gisteren. De waaghalzen flitsen je om de haverklap voorbij, de beredeneerden snijden slinks je bocht af en de schijters, tja… die doorlopen het parcours feilloos, botsen niet één keer en stranden nooit door een oververhitte motor, maar eindigen standaard ergens onderaan in het klassement. U raadt het al… jawel, ik was voorlaatste.
Ik neem geen risico’s, alleen maar als ik weet dat ze berekend zijn en hoogstwaarschijnlijk goed aflopen. Ik speel op zeker, ben als de dood voor blauwe plekken, om onherstelbare schade op te lopen (dat is relatief natuurlijk in spelletjes, maar ik wil er nog wel eens te hard in opgaan en dan is mijn relativeringsvermogen ver weg), of om op mijn bek of af te gaan.
Ik doe alles om risico’s te vermijden. Ik heb nog nooit een hertentamen gehad, sta nimmer rood, heb geen vijanden maar wel steeds genoeg proper ondergoed. Saai? Jazeker. Maar wel lekker. En handig. En veilig en schoon.

Stilte
Dan word ik een zeldzaam talent genoemd, ben ik met stomheid geslagen. Dat schiet natuurlijk niet op, want van een zeldzaam talent wordt wel wat meer verwacht. Ja toch, niet dan? Maar het borrelt, lieve lezers, het borrelt. Wanneer het weer overkookt zijn jullie de eersten die het merken.

Erkenning
Je pense donc je suis. En nu ook virtueel officieel.

Verhalfjarende vissen
Ik heb twee vissen en dat is al een half jaar zo. Precies een half jaar, op de dag af. Weblogtechnisch kan ik verschillende kanten op met dat half jaar:
Ik kan bijvoorbeeld wat schrijven over precies tweeëntwintig en een half jaar oud zijn, want ze waren een verjaardagscadeau, mijn vissen.
Of ik kan het hebben over verhalfjaren, lijkt me een interessant fenomeen dat zeker voor verdieping vatbaar is. Doch niet nu.
Ik ga wat schrijven over de kosten van goudvissen. Puur monetair gezien hebben ze me namelijk nog niets (behalve een plantje) gekost. Dat is erg goed voor mijn portemonnee die wel betere bestedingen weet, maar mijn goudvissen zijn het daar waarschijnlijk niet mee eens. Misschien willen ze wel meer plantjes. Of kastelen om door te zwemmen en achter te schuilen tijdens het verstoppertje spelen. Of eens wat anders te eten, kwaliteitsvoer voor vissen, net als whiskas voor katten, niet elke dag weer die voze korrels.
Nou ja elke dag... dat lukt me niet zo goed. Het lukt me niet om elke dag de pil te nemen op een regelmatig tijdstip, het lukt me ook niet om elke dag bloemen water te geven (moet dat?), ik kan het niet opbrengen om elke dag buikspieroefeningen te doen, of om dagelijks een weesgegroetje te bidden (ik prijs mezelf dan ook gelukkig dat ik niet in een omgeving ben opgegroeid waar dat daadwerkelijk van mij verwacht wordt) en elke dag nieuws kijken komt er ook niet van. Ik ben geen patronenmens, heb geen vast ritme, het fenomeen sleur is me vreemd en regelmaat ken ik slechts in beperkte mate. En daar zijn mijn vriendjes de dupe van. En mijn bloemen. En mijn lijn. En god en mijn parate kennis. En last but not least: mijn vissen.
Ze krijgen eens in de zoveel dagen wat korrels en blij dat ze ermee zijn! Dan schieten ze van beneden in de kom naar boven! Ja, ik weet wel hoe ik ze van mij kan laten houden! En schijten doen ze ook al veel minder, da’s mooi meegenomen. Maar lieve lezer, denkt u nou maar niet dat ik een dierenbeul ben, ik bedoel het echt goed met mijn vissen. Wist u dat de meest voorkomende doodsoorzaak onder goudvissen overvoeding is? Kijk, daar hoeven de mijne niet bang voor te zijn. Ze hebben het goed getroffen, die meiden. En om dat te vieren zal ik mijn goed hart eens tonen en ze vandaag trakteren op een nieuw plantje. En kwaliteitskorrels. En een kasteel misschien. Zullen ze vast blij mee zijn. Zeker drie seconden lang.

Nou moe
En dan zit je nietsvermoedend voor de TV een broodje aap te eten, gaat het ineens kikkers regenen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Jongens en meisjes
Dit weekend hebben S en ik de antropoloog in ons maar weer eens uit de kast gehaald. We gingen naar het COC, stonden erbij en keken ernaar. Mental note: dat observeren gaat erg goed, maar aan dat participeren moet nog gewerkt worden.

Fans
Ik ben mijn grootste fan. Dat blijkt uit mijn statistieken. Nogal logisch, gezien het feit dat ik vrij vol ben van mezelf. Letterlijk en figuurlijk. Maar gelukkig ben ik niet de enige die vol is van mij. Figuurlijk. Ook dat blijkt en dat scheelt.

Koud maar toch warm
“Als ik later groot ben, is het gedaan met die Belgische herfst!”, verkondigde ik toen ik vroeger klein was. De regen, de kou, de donkere dagen: ik vond er niets aan. Op mijn fiets met het weer vechten, vanbuiten helemaal verkleumd van de bijtende kou en vanbinnen gloedheet van de inspanning. Jeukende onderkoelde handen, koude voeten, droge huid en trekkende lippen, ik vond het vréselijk. Zodra ik kon zou ik weggaan, ver weg, waar naartoe maakte niet zoveel uit, als het maar richting evenaar was.
En toen kon ik weg en ging ik ook. Naar Nederland. Antropologie studeren. Even een stapje terug nemen voor een langere aanloop, om des te verder te kunnen springen, vertelde ik de vragende gezichten.
Ik heb het nog steeds, ik vervloek nog steeds de regenbuien, de korte dagen en de lange nachten, maar ik heb een probleem. Ik vind Nederland steeds leuker. En België ook. En mijn ervaring met dichtbij de evenaar wonen heeft me geleerd dat veel warme en intense zon heerlijk is, maar dat veel warme en intense mensen nog heerlijker zijn. En die vind ik hier. In de lage landen, in het hoge noorden. Ik vind gelijkgestemde zielen en geweldige gesprekspartners. En begrip. En dat heb ik niet gevonden bij de zuiderlingen die mijn pad gekruist hebben. Bij hen vond ik passie en alegria, maar vooral luchtigheid.
Daar denk ik aan wanneer ik vloekend door de regen fiets, wanneer ik om vijf uur de universiteit uit, het donker in loop. Meer zon zou mooi zijn maar warme mensen doen het hem.
En wie weet komt het nog wel goed met dat broeikaseffect.

Jeff
Gisteren in de Twijfelaar in Rotterdam: een jazzjamsessie. En daar, rechtstreeks geïmporteerd uit de VS, stond Jeff Robinson zijn ding te doen. En hoe. Met op de achtergrond drums, piano, saxofoon, contrabas en een rood gordijn. Het stond hem beeldig. Ik denk dat ik hem maar eens uitnodig bij me thuis. Wordt vast een mooie foto.

Projectje
Mijn zus heeft fotografenbloed dus volgens de regels van de westerse verwantschapsleer is er een redelijke kans dat ik dat ook heb. Ik heb besloten daar maar eens wat mee te doen, en dat is de reden (as all men know in this kingdom by the sea) dat ik sinds zondag een artistiek project heb. Ik maak portretten. Met de portretfunctie van mijn fototoestel.
(Mijn ouderwets en niet-digitaal fototoestel trouwens. Best jammer want anders had ik niet alleen het plan maar ook de uitkomst van dit project met jullie kunnen delen. Maar best goed ook want anders had ik ook nog een manier moeten vinden om foto’s op deze blogspotpagina te zetten. En dat kan vast niet binnen mijn logbudget want dat is onbestaand dus onaanspreekbaar.)
Iedereen die mijn kamer betreedt moet eraan geloven. Behalve dan als het motief van mijn kamer te betreden anders is dan bij mij willen zijn. Mensen die namelijk de telefoon komen halen, of die komen zeggen dat het Wc-papier op is of die geld voor de telefoonrekening komen vragen of die willen dat ik de keuken nog eens schoonmaak omdat het weer de hoogste tijd is, tel ik niet mee. En wel om twee redenen.
Eén: omdat hun bezoek puur functioneel is en niet gezellig, twee: omdat mijn huisgenoten zich meestal niet druk maken om die laatste drie dingen dus niet met die redenen aan mijn deur zullen komen kloppen. Schrijfster dezes is degene die zich daarmee bezighoudt.
Maar mensen die echt bij mij op bezoek komen (de vergaderenden vallen ook onder de categorie bezoekers, heb ik gisteren besloten), die mogen op de foto. Ze moeten dan voor mijn dichtgeschoven rode gordijn gaan staan en dan zoem ik in op hun hoofd. Het resultaat: een hoofd in het rood - als het goed is. En die portretten komen dan in een mooie compositie op mijn gele muur te hangen - als het lukt.
(Gaat er hier een belletje rinkelen? Vallen er puzzelstukjes in elkaar?)
Ik ben benieuwd. Ben al twee avonden, negen bezoekers en zestien foto’s verder (het gaat niet steeds meteen goed).
Als het een succes wordt, horen jullie er vast nog van. Hier of hier. Of misschien hier.
Als het geen succes wordt heb ik in ieder geval weer en goede portie lol gehad. En daar draait het tenslotte allemaal om, toch?

Vechten
Jongens hebben de neiging om onder mijn raam elkaar pijn te gaan doen. Misschien had dat ex-vriendje, dat zich ooit verbaasde over de algehele roodheid van mijn kamer en de specifieke felheid van mijn gordijnen en die zei “Daar word je toch hartstikke agressief van joh”, wel gelijk.

Voorbarig
In het Christelijke studentenhuis aan de overkant zijn gisterenavond de kerstlampjes aangestoken. Op vier november dames en heren, nog een maand en drie weken voor het feest van de geboorte van onze heer. Hun heer. Stel je voor dat ik het nu al zou gaan hebben over het concert van Tracy Chapman waar ik op 20 februari naartoe ga. Dat zou toch ook te gek voor woorden zijn?

Boek
Vandaag in het NRC: het fenomeen bookcrossing. Leuk leuk leuk! Ik heb meteen een boek te vondeling gelegd (met een boodschap aan de vinder)! Ben benieuwd wat ermee gebeurt, waar het terechtkomt, door wie het gelezen wordt en wat die wie ervan vindt. Spannend!

Dialoog in weblogland
Nou dat met die commentaar werkt toch niet zo goed, merk ik. Ik geef het nog even tijd en als het niets oplevert haal ik het er maar weer vanaf. Ga ik terug naar de monologen. Daar draait het tenslotte toch allemaal rond, dat webloggen. Bezwaar? Grijp uw kans, want voor u het weet bent u weer monddood in de wereld waar Kazarca met de scepter zwaait.