Vandaag voor zover
Stuk af.
Op de stoep aan de overkant ligt een plas kots. Misschien van een van mijn bezoekers.
Mijn camera staat sinds vanochtend vol foto's van me, merk ik. Wel vijftig. Als ik mezelf niet tegenhoud ga ik nog associëren met bepaalde scenes uit Love Actually.
Verder nog steeds trillerig.
Later.

Je moet toch wat te vertellen hebben tegen je kleinkinderen
Kijk, het gaat allemaal wat trager na een nacht als vannacht. Veel bier, veel wijn, veel sigaretten en veel mensen in mijn kamer. Lachen, dansen, zingen en sjjj-en. Slapen om half acht, opstaan om elf uur. Bibberend en aan de koffie en de tango achter mijn computer zitten. Een stuk proberen te schrijven. Kijk, het gaat allemaal wat trager. Maar het lukt wél. Althans, dat denk ik dan.

Kerstdagen in Veltem
In Veltem en omstreken hangen plastic en soms ook lichtgevende kerstmannen aan touwladders aan gevels. Vader noemt het een belachelijke hype. Ik noem het grappig en ook wel een beetje cultuur. Met een kleine c, natuurlijk, maar toch. Ik zie Japanners op doortocht in Veltem-Beisem al MMS-foto's maken van die plastic en lichtgevende kerstmannen aan touwladders en ze naar Japan toe sturen: typisch Belgisch. In Leiden heb ik ze nog niet gezien, dus inderdaad, misschien is het wel typisch Belgisch. Of typisch Vlaams-Brabants of typisch Veltems. Regionaal cultureel bepaald, si vous voulez.

Andere setting
Vorig jaar rond deze tijd was G in Belgie. Dominicaan die niet los te denken was van Santo Domingo, ineens moeder's paprikasoep aan het complimenteren in mijn zolderkamertje in Veltem-Beisem.
Deze winter is E in Nederland. Finse E, die vertelde over de gratis universiteit bij hen, waar je 's middags gratis eten kreeg, tewijl we samen met een beker Cuba Libre in onze rechter- en een joint in onze linkerhand onder de Dominicaanse palmen aan het kijken waren naar de voetballende vriendjes. Mijn vriendje A en haar vriendje R. Ze heeft hem nog mee teruggenomen naar Finland toen ze wegging. Via via hoorde ik dat het niets geworden was. Het idee deed me ook een beetje denken aan die film van die Jamaicanen in een bobslee.
Op dat Dominicaanse strand en op de motorkappen van Dominicaanse auto's en aan de andere kant van dominotafels en rond barbeques in achtertuinen praatten we over ons leven in Europa, onze Dominicaanse vriendjes en, gewoon, dingen. Toen zij wegging uit Santo Domingo bleef ik nog even. Nooit contact gehouden. Er waren zoveel mensen om contact mee te houden. En nu is E in Haarlem. En ik in Leiden. En nu zie ik E dra weer. Vijf jaar na datum, andere setting, andere omstandigheden, maar wel E. Ik ben razend nieuwsgierig. Vraag me af waar ze mee bezig is, wat voor roddels ze heeft en hoe ze terugkijkt op Santo Domingo en R. Wat ze zal vinden van mijn foto's en, laten we eerlijk zijn, van mijn leven. E is in Nederland en dat vind ik best spannend.

Eind december
Dan word je 's ochtends wakker in je kamer die helemaal omgegooid is en die er vanuit dat bed in die andere hoek totaal nieuw uitziet, dan sleep je jezelf 's middags tussen de smeltende sneeuwbuien door naar de boekenwinkel en de supermarkt, dan eet je 's avonds het product van je nieuwste verzinsel, kijk je daarbij naar de zoveelste slappe soap, drink je wat booze met een koppel mannen en dan ben je blij dat je je de volgende dag kan onderdompelen in de Veltemse gezelligheid. Want die-mini-fin-de-siecle elk jaar in december is toch helemaal niets. Laat maar komen, 2004.

Over patronen en parallellen
En dan sta je te borrelen en dan zie je jezelf van een afstandje.
Dan zie je dat je naar het gesprek links van je luistert en naar dat rechts van je, en dat je af en toe links wat zegt en af en toe rechts, maar dat je eigenlijk niet bij links en ook niet bij rechts hoort. Dat je noch vlees, noch vis bent. Een echte alien in New York.

Nou, vooruit
Kazarca wandelde dit weekend in duinen en bossen in een fantasy-achtige omgeving met jadegroen mos en goudgele besjes en bomen die soms blauw en dan weer rood zagen, andere bomen die op omgekeerde vrouwenlichamen leken, ingegraven tot aan hun navel. Bomen met takken als poten van spinnen. Dat deed ze met S en R.
Met hen wandelde ze op het strand, leunde ze tegen de wind en raakte ze doorweekt tot op haar navel door de regen die viel en bleef vallen.
Flirtte ze met een man met een foute ringbaard, een jas van bont en een gouden ring om zijn vinger (maar met een heerlijk groot knuffellijf en een perfecte kont).
Kreeg ze kaak- en schouderpijn van het lachen in de stapelbedden en spierpijn van het dansen. Speelde ze af en toe biggenrace en labyrint maar vooral overdadig veel rolwoord.
Zag ze letters vliegen elke keer ze haar ogen dichtdeed en transformeerde ze elk woord dat haar te binnen schoot in hetzelfde woord met een andere lettervolgorde.
Goor. Roede. Teller. Gordel. Droger. Veter. Trol. Drol. Teelt. Goeroe. Doeg.

Waarom?
Omdat ik soms de buitenwereld niet binnenlaten wil.
Zal de winter wel zijn.

NB
Closure kan dan wel goed klinken, toch doet de afwezigheid van wat was en niet meer is heel wat met me. Het doet me kaarsjes branden, pure music luisteren, bed in bank veranderen, van ver vervlogen exen dromen en vijf keer huilen tijdens één romantische komedie.
Verder gaat het goed met me, trouwens.

Closure
Koffie gedronken, cakejes gegeten, definitief akkoord gegeven voor de drukproeven, boekenbonnen gekregen en eindbeoordeeld. Ik kan weer verder. Stoom van de ketel.